Adam Martyniak

Ustrój Ruderalny

Najnowszy projekt Adama Martyniaka może być traktowany jako manifestacja wolności materii, uniezależnionej od kultu struktur myślowych, wielkich teorii, a z drugiej strony możliwości jej zawłaszczenia i inicjacji jej swobodnych dalszych przemian. Prace pokazywane na wystawie sytuują się na pograniczu malarstwa i formy przestrzennej. Istotą staje się materiał – substancja niemalarska – masa bitumiczna, olej lniany, dyspresja asfaltowa, rzeczy znalezione oraz sam proces twórczy, w którym dużą rolę odgrywa przypadek. Paradoksalnie materia dzieła, procesy jakim zostanie poddana w czasie, zestawiona jest z geometrycznymi podziałami kompozycyjnymi, co stanowi pewną próbę okiełznania materii. Prace Martyniaka są niejako kolejnym ogniwem przemian – przemian, które sygnalizuje sam tytuł wystawy. Ruderalny to przymiotnik odnoszący się do terenów wyniszczonych przez działalność człowieka, które charakteryzuje specyficzna flora – ruderalna. Taką roślinność cechuje najwyższa tolerancja na niekorzystne warunki wytworzone przez człowieka. Jest ona naszym najwierniejszym kompanem w ciągle nabierającym prędkości obrocie materią. W odniesieniu do siedlisk, ruderalnymi nazywamy przydroża, wydepczyska, pobocza autostrad, torowiska, dworce, porty, szczeliny murów, dachów, dróg, hałdy górnicze, poprzemysłowe oraz wysypiska śmieci. Artysta zdaje się więc pytać: „Co jest kolejnym ogniwem tych przemian? Co może być kolejnym ich produktem?”

Adam Martyniak